-
Äkta bekännelser över en kopp fejkat kaffe.
Du kanske skulle hävda att det jag säger ändå kan tolkas som ursäkter. Du kanske skulle spänna blicken i mig och fråga mig om det inte är så att jag faktiskt är lite bekväm och inte är särskilt villig att leva i enlighet med de värderingar jag påstår mig ha? Jag skulle ge dig rätt.…
-
Om att vara krossad. Och att ta av på en grusväg.
Att frivilligt börja slå eller kasta saker omkring sig, och skrika ut sin ilska. Lite väl dramatiskt, eller?
-
Ett armband, och meningen med livet.
Överlag så har jag svårt för detta med att be. Känner oftare än inte att det är pinsamt. Precis som när man befinner sig i ett sällskap vart övriga medlemmar är otroligt belevade och kunniga inom diverse områden men man själv har svårt att förstå vad de pratar om. Ens okunskap och förlägenhet får det…
-
Snälla, låt mig inte hitta mig själv vid vitaminhyllan ännu en gång.
Och när hösten kommer med sitt mörker, frustration och gnagande obehag; då kan jag ta fram min burk igen med ordinationen “1 om dagen”. Kanske jag på så vis kan minska risken för att de kalla vindarna, halkan och alla inbillade måsten får mig att tappa fotfästet ännu ett år.
-
Vad skulle cool-Jesus ha gjort?
Men, orden om Jesus känns ofta påklistrade. Klibbiga på något vis. Som en reklamjingel från den tid då ens enda chans till att höra bra musik var via radion eller CD-spelaren.
-
Låt oss vara rädda! – Nej tack.
“Frukta Gud!” är uppmaningen och jag suckar högt för att det känts som att jag gått vilse för femhundraelfte gången i min andliga vandring. Nej men snälla, på riktigt?! Ge mig inte en sak till att vara rädd för!
-
Om trofasthet – men till vem? eller vad? och varför?
I ett liv där människor får komma och gå, där löften uttalas för att sedan brytas i samband med att framtidsplanerna skrotas, kan man undra om trofastheten också körts till återvinningen och dumpats i en stor container?
-
Tänk om vi aldrig reser riktigt ensamma?
Men barnen sover vidare, och jag torkar de stillsamma tårarna från kinderna samtidigt som jag ler över hur vackert det är. Och hur lyckligt lottad jag är. Och jag tittar igen på träden och ytterligare en tanke kommer till mig: “Jag har lättare att tro på Gud den här tiden på året, när allting spirar…
-
Bland peppande rop och en knappt hörbar viskning.
Det enda som saknades var pom-pomsen och hejarklackskläderna. Uppmuntrande ord och pepp som jag helst ville ducka för.
-
Sockerdricka i armen – jag har så många frågor.
Hur gör då en vetgirig person som vill förstå? Som också haft, och i vissa stunder fortsatt har, en förkärlek för att få saker nedtecknat svart på vitt. Prydligt insorterade i boxar med valavgränsade sidor. Vad gör man med Gud och tron då?